Wymyślony przyjaciel dziecka — czy trzeba się tym martwić?

W Polsce to często temat tabu. Rodzice obawiają się, że wymyślony przyjaciel dziecka świadczy o problemach z psychiką i nie tylko. Na szczęście przeprowadzono wiele badań dotyczących tego zjawiska i choć wciąż wiele kwestii jest niewyjaśnionych, to psychologowie zgadzają się w jednym: wymyślanie przyjaciół nie ma negatywnego wpływu na dziecko.

Kiedy pojawia się wymyślony przyjaciel?

Badania wskazują, że najczęściej może on pojawić się w wieku 3-4 lat, ale zdarza się również wcześniej. Jedne publikacje mówią, że dotyczy to około 35% dzieci, inne wskazują na dużo większy odsetek u dzieci w wieku 6-7 lat. Częściej można zaobserwować to zjawisko u jedynaków i pierwszych dzieci. Obecnie wielu rodziców opowiada o pojawieniu się takiego wymyślonego przyjaciela wraz z nastaniem pandemii. Ten nietypowy towarzysz zabaw może pozostawać z dzieckiem nawet przez kilka lat, jeszcze na początku szkoły podstawowej. Często znika wraz z rozpoczęciem przedszkola lub szkoły. Nie wiadomo, dlaczego dzieci wymyślają sobie przyjaciela, nie musi to wcale świadczyć o samotności.

Jak wygląda wymyślony przyjaciel?

Może on przyjmować niemal każdą formę — rówieśnika, kogoś dorosłego, zwierzątka, ducha, anioła, czegoś abstrakcyjnego lub być miniaturową wersją człowieka. Jego forma może się płynnie zmieniać, w zależności od sytuacji. Zazwyczaj występuje on pojedynczo, ale zdarzają się także przypadki wymyślania całej grupy lub rodziny. Zazwyczaj relacje z takim towarzyszem zabaw są przyjacielskie i nie ma powodu do obaw. To, co może zaniepokoić rodzica, to gdy taka wymyślona relacja jest toksyczna i źle wpływa na dziecko. Innym powodem do zmartwień może być sytuacja, w której dziecko zupełnie nie radzi sobie z nawiązywaniem relacji z innymi dziećmi.

Wymyślony przyjaciel — zalety

Wyobraźnia dziecka nieustannie się rozwija i wielu naukowców wskazuje, że etap wymyślonego przyjaciela jest czymś naturalnym. Ogromna większość dzieci jest świadomych tego, że to jedynie wytwór ich wyobraźni. Obecność wyimaginowanego towarzysza nie powoduje, że dziecko będzie miało problem z odróżnieniem fikcji od rzeczywistości. Powoduje natomiast rozwój kompetencji społecznych, może pobudzać kreatywność i empatię. Bawiąc się z wymyślonym przyjacielem, dziecko wymyśla różne scenki rodzajowe, potencjalne problemy i ich rozwiązanie. Tak w zasadzie niewiele się to różni od zabawy lalkami, z tą tylko różnicą, że rodzic nie może zobaczyć tego, co maluch.

Wymyślony przyjaciel dziecka — jak reagować?

Wymyślony przyjaciel dziecka jest wytworem jego wyobraźni. Jeżeli dziecko nam o tym mówi, to oznacza, że nam ufa i zaprasza nas do wspólnej zabawy. Jeśli nie obserwujecie niepokojących zachowań, śmiało wejdźcie w ten świat i pozwólcie być dziecku przewodnikiem. Tak, jakby wymyślony przyjaciel był obcokrajowcem, a Wasz maluch tłumaczem. Nie próbujcie narzucać czegokolwiek — to twór dziecka i ono decyduje, czy przyjaciel jest obecny, czy jest głodny, śpiący i tym podobne. Pytajcie malucha, jak przyjaciel wygląda, co lubi i jak się zachowuje. Wielu rodziców opowiada, że z czasem wręcz przywiązali się do wymyślonego przyjaciela .

Nie należy natomiast negować istnienia przyjaciela, zabraniać mówienia o tym lub udawać, że dziecko wymyśla bzdury. Takie zachowanie może negatywnie wpłynąć na relacje dziecko-rodzic, podburzyć zaufanie malucha oraz wywołać poczucie niezrozumienia.

Polecamy piosenkę z kanału Śpiewanki.tv na YouTubie — jeżeli Wasze dziecko ma wyimaginowanego towarzysza zabaw, może mu ona przypaść do gustu.